W Polsce 21 marca to Dzień Wagarowicza oraz Pierwszy Dzień Wiosny, ale to również Dzień Wierzby (!).

Rodzaj Salix (Wierzba) reprezentowany jest Polsce przez 28 gatunków rodzimych i wiele mieszańców. Najczęściej spotykane to wierzba biała, wierzba krucha i wierzba wiciowa.

Wierzba przez lata była charakterystycznym elementem polskiego, wiejskiego krajobrazu. Drzewa te sadzone były na miedzach, wzdłuż dróg, na polach, a jako lubiące wilgoć rosły też nad brzegami strumieni, rzek i stawów oraz na mokradłach, tworząc lasy zwane łęgami. Niestety, obecnie znikają z krajobrazu.

Brzegi rzek, przy których rosły łęgi wierzbowo-topolowe są regulowane i utwardzane, mechanizacja rolnictwa przyczyniła się do wycinania zadrzewień śródpolnych, których elementem były wierzby, znikają też wierzby przydrożne.

Zanikanie wierzb zubaża krajobraz, ale co ważniejsze, wpływa również na spadek bioróżnorodności. Wierzby i tworzone przez nie skupiska są bowiem znakomitym siedliskiem dla wielu gatunków zwierząt. W ich miękkim drewnie chętnie kują też dziuple dzięcioły a w gęstych gałęziach budują gniazda grzywacze, drozdy i wiele innych gatunków ptaków. Wierzby zapewniają też schronienie nietoperzom. Do innych amatorów wierzbowych dziupli (tych z dużą ilością zalegającego próchna) należy chrząszcz pachnica dębowa. Chrząszcz ten związany jest z próchnowiskami w drzewach liściastych, gdzie rozwijają się jego larwy. A w spękanych pniach chowają się zające, jeże i gryzonie. W wypróchniałym drewnie chętnie zimują padalce. Wcześnie kwitnące wierzby stanowią źródło pożywienia dla trzmieli i innych owadów zapylających. Przykładowo okaz iwy o wysokości ok. 4m wystarczy do nakarmienia jednego ula, nie licząc nocnych i dziennych motyli, trzmieli i drobniutkich muszek.